Professor of Migration Law
Met deals beweegt Europa zijn buurlanden ertoe dat zij migranten en vluchtelingen ver weg houden. Dit externaliseringsbeleid richt zich bijvoorbeeld op Niger, Tunesië, Egypte, Turkije en Servië. Europa kijkt weg van mensenrechtenschendingen aldaar.
Akkordjes met louche onderaannemers, De Groene Amsterdammer 9 oktober 2025, p. 32-39
Thomas Spijkerboer, hoogleraar migratierecht aan de Universiteit Gent, onderzocht samen met een team van lokale experts en onderzoekers wat de gevolgen zijn van de deals die Europa sluit met vooral Afrikaanse landen.
Het idee is dat vluchtelingen zo ver mogelijk van de Europese grenzen worden opgevangen en tegengehouden. Daarom helpt Europa met het opzetten van lokaal vluchtelingenbeleid in landen als Egypte, Niger, Servië en Tunesië — en neemt het het daarbij niet altijd zo nauw met de mensenrechten.
De eerste deal werd in 2016 gesloten met Turkije, en die geldt nog altijd als een groot succes. Maar klopt dat beeld wel? En wat zijn de gevolgen van dat Europese ‘helpen’? Wat doet bijvoorbeeld de Tunesische dictator Saied met dat geld?
Productie: Kees van den Bosch en Simon van den Oever.
La majorité des analyses consacrées aux évolutions du régime migratoire en Europe font le constat de restrictions toujours plus vigoureuses. Or ces restrictions de circulation tranchent avec la mise en place d’un régime libéral de mobilité pour les Européens. Dans le cadre de l’Union européenne et du Conseil de l’Europe, une « légalité bifurquée » a ainsi été mise en place depuis l’après-guerre, et continue de l’être. Elle privilégie la mobilité des Européens (en particulier des classes moyennes), mais dénie des droits similaires aux ressortissants des pays anciennement colonisés.
« Une légalité bifurquée : le droit de la migration en Europe », Mondes & Migrations, 1350 | 2025, 49-57
In S.S., the European Court of Human Rights declared an application about a Libyan pullback inadmissible. One may be critical of this, but after the Court’s case law from the last decade this decision can come as no surprise. However, in a final passage the Court tries to respond to the disappointment it expects from the applicants. In doing so, the Court produces a simulacrum of a human rights ruling: it offers the signs of human rights but in the same gesture short-circuits the application of the Convention. An analysis inspired by Jean Baudrillard’s Simulacres et simulation (1981).
Disneyland Strasbourg: S.S. and others v Italy (12 June 2025), Strasbourg Observers 9 July 2025
Nog verdere perfectionering van het grensbewakingsbeleid staat hoog op allerlei agenda’s. Maar waarschijnlijk is het juist die perfectionering die het aantal op zee omgekomen migranten gestaag heeft laten stijgen.
Nederlands Juristenblad 2024 (36), p. 2985
EU arrangements for cooperation with third countries in the field of asylum and migration seek to contain refugees on territories outside the EU, at the same time the European Union undertakes action to support refugees in third countries and promotes the adoption of asylum legislation in third countries, as evident from fieldwork in Niger, Serbia, Tunisia and Türkiye. The European Union sees the policies aiming at containment and at improving the asylum systems in third countries as closely related. However, from the perspective of third countries, there is a tension between asylum and containment; they do want to improve their asylum system, but they do not want to be the place where refugees and asylum seekers are contained. This chapter offers an insight into EU migration cooperation with Niger, Serbia, Tunisia and Türkiye on the points of cooperation, democracy and rule of law, leading to the conclusion that refugee protection in third countries is less effective than it could be if promoting asylum were not to be part of European containment policies.
Asylum for Containment, in Sergio Carrera Nunez, Eleni Karageorgiou, Gamze Ovacik, Nikolas Feith Tan, (eds) Global Asylum Governance and the European Union’s Role, Springer, Cham, 167-179
Anna van Rijswijk (1841-1922) was een van de vele straatarme Amsterdamse vrouwen die zich tijdens de smerige negentiende eeuw uit de goot omhoog werkten en zorgden dat hun kinderen het beter hadden dan zij. Anna onderhield vanuit een kelder in de Haarlemmerstraat haar gezin (van zes kinderen, waarvan drie als baby overleden) door groente te verkopen. Haar kinderen woonden als volwassenen in hygiënische huizen, haar kleinkinderen gingen naar school, haar achterkleindkinderen gingen naar de universiteit. Ik ben een achter-achterkleinzoon, en ik ben haar heel erg veel verschuldigd. Vrouwen als zij maakten Amsterdam de stad die het nu is. Een ode.
Ode aan Anna van Rijswijk, Vrouwen van Amsterdam, Amsterdam Museum 2024
The key hypothesis of the MIGJUST research project (which is funded by European Research Council grant ERC-AdG-2023- 101141743) is that there is a fundamental conflict in human rights case law on migration between the human rights approach, adopted by the Inter-American Court and Commission of Human Rights and the African Court and Commission of Human and Peoples’ Rights, and on the other hand the sovereignty approach of the European Court of Human Rights. The difference is also at work in the case law of the UN human rights bodies. The two approaches are reflected in, and are in turn reinforced by, political theory on migration justice. In academic studies, the conflict has not been noted because the case law of the European Court of Human Rights is considered to constitute the most developed version in international human rights law. The conflict between the two approaches is problematic because it goes against the international character of international law and hinders international cooperation. MIGJUST will address this problem by (a) analysing the under-studied case law of the Inter-American, African and UN human rights bodies; (b) carrying out a comparative analysis of the European, Inter-American, African and UN case law in the field of migration; (c) relating the varying positions to political theory on migration justice; and (d) developing methodologies to resolve the doctrinal conflict.
De nieuwe regering wil het hoger beroep in vreemdelingenzaken afschaffen. Het werd in 2001 ingevoerd om drie redenen: (1) om de doorlooptijd van bij de rechtbank aanhangige zaken te verkorten; (2) als snelle en effectieve manier om uiteenlopende jurisprudentie op één lijn te krijgen; en (3) om het voor de staatssecretaris mogelijk te maken om op te komen tegen onwelgevallige uitspraken van de rechtbank. Afschaffing van het hoger beroep doet dit teniet.
Verblijfblog, 3 juli 2024
In het Hoofdlijnenakkoord 2024 – 2028 beloven de PVV, VVD, NSC en BBB ‘het strengste toelatingsregime voor asiel en het omvangrijkste pakket voor grip op migratie ooit’. Verblijfblog bespreekt de belangrijkste maatregelen in een serie blogs. Het derde blog gaat over de (her)invoering van een zogenoemd ‘tweestatusstelsel’.
Verblijfblog, 28 juni 2024
